Volgende 28-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 26-10-2003
Maandag 27-10-2003.
Santa Barbara - San Luis Obispo - Big Sur - Carmel - Monterey. 409 km
Open
deze kmz file 20031027.kmz uit
de directory GoogleEarthfiles in Google Earth.
Foto's 031027-001 t/m 031027-023.
Ze staan in dit
zip-bestand.
Vroeg
vertrokken en koffie gaan drinken bij Madonna Inn, het meest protserige en kitscherige ding dat we
ooit gezien hebben (foto's 20031027-001 t/m 005). Maar ze
waren, zoals overal, heel vriendelijk. Ze schonken voortdurend je waterglas en
koffiekopje vol en ze hadden heerlijk gebak. Overigens was zelfs het toilet
helemaal "aangekleed": je zag helemaal niet dat het een toiletruimte was, het
urinoir bleek een prachtige grote waterval te zijn over rotsachtige groene
stenen waar je dus tegenaan moest plassen (denk ik) en dat met allerlei
gekleurde verlichting om je heen. Je moet beslist eens een kijkje nemen op hun
website www.madonnainn.com en kijk dan
eens naar de inrichting van de 110 allemaal totaal verschillende kamers.
Daarna de schitterende (maar enge) kustweg gevolgd (foto's 20031027-006
t/m 009) om in Big Sur te gaan lunchen in het Nepenthe. Een gezellig restaurant dat zo
ongeveer boven een prachtige baai hangt en waar het goed toeven was (foto's
20031027-010 t/m 017).
Na de lunch door naar Carmel (foto's 20031027-018 t/m 023),
waar we op de tot nu toe duurste camping staan ($45), aan de rivier die niet te zien is, ergens in de
middle of nowhere, achter heel veel paarden ranches. Om 17 uur waren we hier, en nu we sinds
gisteren weer wintertijd hebben is het om 17.30 of 17.45 uur al donker.
Morgen tijd voor de laatste uitstapjes en dan terug naar San Leandro.
Na het afscheid van Santa Barbara loopt de highway
nog een tijdlang vlak langs de oceaan (foto's 20031027-000z)
en evenwijdig aan de spoorlijn, tot ze landinwaarts zwenkt naar de Gaviotapas.
Het lieflijke ranchland bij San Luis Obispo heeft altijd al dromen
opgewekt, van een landelijk Californië zonder rush hour, urban sprawl
en billboards. Aan de kusten in het zuiden kan het al lang niet meer
zonder; tenslotte woont meer dan 80% van alle Californiërs slechts enkele
kilometers van de Grote Oceaan. Zoals gezegd drinken we een kop koffie - uit
Hutschenreuther porselein - in Madonna Inn (foto's 20031027-001
t/m 005z), een architectonische knalbonbon voor kitschfetisjisten,
droomdoel van vele wittebroodsweken. Schitterend bombastisch, dit moet je meegemaakt hebben.
Bij Morro Bay, waarin de grote Morro Rock (foto's 20031027-006
t/m 007z) als door een reuzenhand lijkt te zijn geworpen, duikt
achter de duinen even de diepblauwe oceaan op, maar verdwijnt meteen weer bij de
achttien (18) inwoners die in Harmony (foto's 20031027-008z)
bijeen wonen, een gehucht dat je op zijn naam moet geloven.
Als een ver sprookjesslot troont even later Hearst Castle (foto's
20031027-009 t/m 009z) op de berg, een pompeus unicum dat Amerikaanse toeristen
bijna magisch aantrekt. Ze hebben allemaal de film Citizen Kane gezien en
gehoord van Patty Hearst, de dochter van de voormalige krantenmagnaat, die met
deze toverberg een gedenkteken voor zichzelf oprichtte, een volslagen eclectisch
teken overigens, want alle mogelijke bouwstijlen uit de geschiedenis van de
mensheid zijn daarboven herrezen. Zonder het feodalisme veel eer te bewijzen,
vlijt Highway One zich bij Ragged Point weer tegen de oceaan aan. En van nu af
aan zeer innig. Af en toe lijkt ze wel een horizontale achtbaan. In plaats van
met een maagomkerend op en neer legt ze met gierende banden en angst om in de
afgrond te kieperen de psychosomatische basis voor de toch al adembenemende
vistas en perspectieven op de kusten en klippen van de Grote Oceaan.
Aftrekplaatjes daarvan zwermen als posters uit over de hele wereld. Om van het
origineel te genieten is er nauwelijks een hemelser oord denkbaar dan het terras
van 'Nepenthe' (foto's 20031027-010
t/m 013z) op de steile rotskust hoog boven de branding.
Wanneer
in de bomen de kolibries kwetteren, de windcarillons klingelen en Händels 'Watermusic'
uit de eetzaal klinkt, wordt het tijd om de Ambrosiaburger te proberen,
teneinde de stemming ook culinair te verhogen.
Duizendvoudig proberen de lampenpoetsers op de hellingen de land slides
te voorkomen die zich hier steeds weer voordoen. Borden waarschuwen ervoor:
SLIDE AREA. Soms is het zo erg, dat de autoweg moet worden afgesloten.
Slechts zelden wordt de oerschoonheid van dit onvergetelijke traject verstoord
door sporen van de beschaving en dan nog uiterst voorzichtig. Het Esalen
Institute, het wereldberoemde bolwerk van de psychotherapie op de steile
oevers, geeft wat dat betreft het goede voorbeeld. BY RESERVATION ONLY laat men
de voorbijgangers middels een bord weten. Exclusiviteit graag! Het in 1962
opgerichte instituut is allang gepromoveerd tot erkend zielsparadijs, tot
toptrainingskamp van de zelfervaring en bewustzijnsverruiming in de zin van de
human potential movement. Meer nog dan de houten hutten, werkplaatsen en
moestuinen van het instituut worden de hot tubs beschouwd als symbolen
van een tegencultuur, die zich verzet tegen de westerse stijl van leven. Het
zijn ontspannende baden in water uit zwavelbronnen, die al door de indianen werden toegepast.
Meditatie, groepstherapie, hypnose en sensitivity training staan op het
veeleisende programma van 'Esalen', waar beroemdheden zoals Aldous Huxley,
Carlos Castaneda, Timothy Leary en de Gestalttherapeut Fritz Perls hebben gedoceerd.
Waar Big Sur precies begint is moeilijk te zeggen; er is geen sprake van
een samenhangende plaats, laat staan van een plaatsnaambord. Het zijn eerder de
schilderachtige elementen van de kuststreek die de eenheid van de zintuigelijke ervaring vormen.
Ook de Spanjaarden waren niet erg precies, want met de aanduiding Rio Grande
del Sur bedoelden ze gewoon 'de grote rivier ten zuiden' (van Monterey). Big
Sur is lang ontoegankelijk gebleven; tot het begin van de 19de eeuw werd het
bewoond door Esalen-indianen, die echter stierven aan door de blanken
geïmporteerde ziekten. Vervolgens kwamen er enkele kolonisten, die als
escapisten werden beschouwd, en pas vanaf 1920, toen gevangenen uit St. Quentin
begonnen met de aanleg van de autoweg, kwam er meer leven in de brouwerij.
Aanvankelijk, in de jaren 30 en 40, was het een bonte rij bohémiens, schrijvers,
schilders en kunstenaars die deze landschappelijk meeslepende streek beter
wilden leren kennen. Later dreigde het pioniersbastion een toeristenfuik te
worden. 'Wie zich hier vestigt, hoopt dat hij de laatste indringer is,' schreef
Henry Miller, een van de prominentste bewoners van de beroemde kuststrook.
Welnu, ondanks de 3 miljoen bezoekers per jaar is Big Sur nog niet
aan zijn natuurlijke einde gekomen. Maar de bewoners zijn op hun hoede. Ze willen in geen
geval dat in Big Sur hetzelfde gebeurt als op de door hectische bouwwoede
geruïneerde oevers van Lake Tahoe, maar men is het er in het drieduizend zielen
tellende dorp niet over eens, hoe dat kan worden voorkomen. Kunnen ze de zaak
zelf ter hand nemen en de bouw van nieuwe motels en particuliere huizen
tegenhouden of moet de staat te hulp komen door Big Sur uit te roepen tot nationaal park?
Het plaatsje Carmel maakt op nagenoeg volmaakte wijze het California
living de luxe aanschouwelijk. Daarbij past uitstekend de Carmel Mission
te midden van bougainvillea's, cacteeën en lelies. Ze werd in 1770 gesticht door
Don Gaspar de Portola en door pater Junipero Serra, die hier in 1874 stierf.
Junipero Avenue passeert de wereld van VT-Wonen, meer verscholen dan zich tonend
achter dennen en cypressen. Ze voert naar Beach Avenue, de chique winkelstraat
met galerieën, boetieks en restaurants in Tudorstijl: 'Crème Carmel'. Clint
Eastwood, de cinematografische handelaar in mythen, heeft hier nog een tijdje
burgemeester gespeeld: de Carmel Mission ranch is nog steeds zijn eigendom
(foto's 20031027-014 t/m 023z).
Volgende 28-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 26-10-2003