in het westen en Yavapai Point in het oosten is circa 14 kilometer lang.Vanuit steeds andere perspectieven dwaalt de blik over wilde bloemen, bonsai-achtige (vanwege de geringe neerslag) pijnbomen en jeneverbesstruiken en de door plooiingen en vulkaanuitbarstingen opgewoelde rotsenzee, gekneed en geslepen door water en wind, uitgezaagd door de machtige Colorado - tot een oergat dat plaats biedt aan vier verschillende begroeiingszones, van de woestijn op de bodem tot en met het vochtige coniferenwoud op de hellingen.
En even oud als de gesteentelagen zijn de jaarringen van de bewoners, ontdekkers en bewonderaars. Archeologische vondsten dateren de oudste menselijke sporen op 2000 v.Chr.; de latere indiaanse kolonisatiegeschiedenis is beter gedocumenteerd. Net als in de andere cañons in het Zuidwesten waren het de Anasazi die zich hier tussen 1000 en 500 v.Chr. vestigden, tot ze - vermoedelijk vanwege de aanhoudende droogte - vertrokken. Tegenwoordig wonen de Hualapai- en Havasu-indianen nog in het westelijke gedeelte van de cañon.
De Spaanse contacten met de wilde kloof in de 16de en 18de eeuw waren schaars en hadden nauwelijks gevolgen. Expeditielegers of franciscanen in hun eentje - allemaal waren ze snel weer verdwenen. Dat geldt in wezen ook voor de eerste Amerikanen, voor de reislustige bonthandelaars sinds het begin van de 19de eeuw evenzeer als voor de landmeters en prospectors die na de Amerikaans - Mexicaanse oorlog kwamen.
Een zekere Joseph Ives, luitenant van zijn vak, nam in 1858 met enkele soldaten als eerste het initiatief om de Colorado per boot te verkennen - een marteling, aangezien hij met een ondeugdelijke boot vanaf de monding stroomopwaarts voer. Hij redde het tot aan de plek waar tegenwoordig de Hoover Dam staat en leed toen schipbreuk. De 'grote kloof' heeft hij nooit gezien.
Pas een jaar of tien later kwam er iemand met meer handigheid. Major John Wesley Powell waagde zich in 1869 vanaf de Green River in Wyoming stroomafwaarts op het water en bereikte (zij het na veel moeilijkheden en verliezen) de Grand Canyon. (Synchroon overigens met de voltooiing van de transcontinentale spoorlijn.) Zijn expeditie baarde opzien, leverde een belangrijke bijdrage aan de cartografie en betekende het begin van de systematische verkenning van het gehele rivierlandschap.
Niet zozeer het practische en economische echter, noch het zoeken naar spoorwegroutes of naar lood, zink en koper verschaften de Grand Canyon de doorslaggevende publiciteit. Dat bereikten eerder de estheten, de talloze landschapschilders en dichters, die de stenen kosmos in stralende kleuren begonnen te schilderen, de nieuwsgierigheid wekten en zo de eerste toeristen lokten.
In 1890 werd het Bright Angel Trail verhard, in 1901 verving een zijtracé van de Santa Fe-spoorlijn tussen Williams en de South Rim de postkoetsservice van Flagstaff en de eerste hotels (El Tovar 1905) brachten de luxe tot aan het uiterste randje van de kloof. Tezelfder tijd rijpte de gedachte om de wildernis te beschermen als nationaal park. President Roosevelt zette zich daar na een bezoek aan de cañon sterk voor in en verklaarde het ravijn al in 1906 tot nationaal monument. Onder het presidentschap van Woodrow Wilson kreeg de Grand Canyon in 1919 vervolgens de status van nationaal park.
Was de redding van het unieke natuurlandschap daarmee gegarandeerd? Geenszins. De indamming van de Colorado River door de Glen Canyon Dam, die het oeroude stroomritme verstoort, steeds vuilere lucht die het uitzicht vertroebelt, maar ook de toeristenmassa's boven en op zijn stroom zijn alarmsignalen, die inmiddels ook andere nationale parken zorgen baren. Meer dan 4 miljoen bezoekers per jaar, snorrende helikopters, IMAX-bioscoop en honderden rubberen tomahawks zijn moeilijk te verstouwen. Intussen heeft men de consequenties getrokken: om het aantal particuliere auto's te beperken, wordt buiten het park geparkeerd en wordt het personenvervoer overgenomen door bussen.
Toen
wilden we via de Look-Out studio en de Kolb studio de groene bus pakken naar Hermits Rest, maar
letten niet goed op en zaten in de verkeerde bus. Via de spoorweg teruggelopen naar de opstapplaats
van de groene shuttlebus. In Hermits Rest rondgewandeld (foto's
20031021-012 t/m 015) en na een koude cola terug naar Mohave point (foto's 20031021-016 t/m 019) en tenslotte terug naar Grand Canyon Village
voor plasje en ijsje. Voor beiden stond een lange rij. Daar konden we ook genieten van condors
die boven ons rond cirkelden (foto's 20031021-020 en 021).