Vlak achter de rokende energiecentrale aan het meer staat links op een parkeerterrein aan de wash van de Antelope Canyon: ANTELOPE CANYON, ACCESS INTO PREMISES WITH PERMIT ONLY. PERMIT CAN BE PURCHASED HERE. Gewoonlijk staat hier een pick-up met indianen, die de bezoekers voor een toegangsprijs naar de ingang van de Antelope Canyon rijden, want die ligt in hun reservaat.
Onder de zogenaamde slot canyons in de omgeving geldt de Antelope Canyon als een van de mooiste en decoratiefste, vooral rond de middag, aangezien de zon dan loodrecht in de kloof schijnt en het gesteente doet oplichten. Je kunt ook vanaf de weg te voet naar de monding gaan, maar juist rond dit tijdstip is de weg door zand en rolkeien af en toe zweetverwekkend.
Page ligt zowat om de hoek en het wordt onmiddellijk duidelijk dat dit plaatsje niets meer is dan een verzorgingsstation voor de vrijetijds- en sportindustrie rond of op het Lake Powell. Onderkomens, culinaire verzorging en technische uitrustingen voor liefhebbers van varen staan op de eerste plaats.
Het begin werd gemaakt door de muur van de Glen Canyon Dam,
die dwars op de stroomdraad van de Colorado River staat. Al toen met de bouw werd begonnen,
voorzag men dat de in 1957 gestichte nederzetting zou gaan groeien en daarom
ruilde men met de Navajo-indianen 17 vierkante mijl omliggend land tegen een
kavel van gelijke grootte in Utah. Resultaat: Page werd een enclave in het
reservaat. En doordat de indianen niet meedoen aan de zomertijd, raken vele anglo's makkelijk
in verwarring. In Page moet je precies weten waar je bent en waar je naar toe wilt.Aan weerszijden van de stuwdam strekken zich watervlakten uit: rechts het wijdse blauw van het Lake Powell, links het dunne, groenachtige stroompje dat zijn Spaanse naam 'Rode rivier' geen eer meer aandoet. De rode kleur werd veroorzaakt door de opgewoelde gesteente- en modderdeeltjes, die nu aan de Glen Dam blijven hangen en op den duur zullen leiden tot het verzanden van het Lake Powell. Voorlopig zal het echter blijven waarvoor het in trek is: bron van aquatisch vermaak en electrische energie, wat de talrijke woon- en raceboten evenzeer bewijzen als de ijzeren masten en kabels in de buurt van de dam.
De Lake Shore Drive voert ons snel de stad uit en presenteert het stuwmeer als voorgrond voor een spectaculair landschapsdecor, dat evenzeer profiteert van de kleurrijke, gelaagde rotsen aan Utahzijde als van de aan de horizon oprijzende, vaak in witte wolken gehulde Navajo Mountain.
Lake Powell: nog een Monument Valley, maar ditmaal overstroomd. Ten zuiden van Page blijven de reusachtige vermiljoenen rotsen nog enige tijd zichtbaar voordat zij en de cañon, die later in het nationale park zijn grootse comeback zal vieren, verdwijnen. Steil daalt de weg bij de Antelope Pass van het Kaibito Plateau over de Echo Cliffs naar het dal van de Little Colorado River. Bitter Springs klinkt weliswaar onheilspellend, maar het uitzicht rondom is des te mooier.
Vervolgens weidegronden en af en toe Navajo-boerderijen: een bont allegaartje van hogan, geprefabriceerd huis of woonwagen met banden op het dak, corral, tweede en derde auto's plus rommel. En terwijl de contouren van de besneeuwde San Francisco Mountains steeds helderder worden, wordt het in de Painted Desert alom rotsachtiger en kleuriger.
De meeste kramen van de Navajo, van papier-maché en afvalhout met schaduwgevende ramadas, accepteren inmiddels creditcards. Een latwerk presenteert zich bijzonder exclusief: AMERICAN EXPRESS ONLY staat er op het bord. Met de hand geschreven en goed leesbaar vanuit de auto.
Voorbij de Cameron Trading Post begint de eindsprint naar de Grand Canyon, waarbij de camper behoorlijk zijn best moet doen, want de weg stijgt sterk. Weldra opent zich het uitzicht naar het oosten over de vlakte en op de eerste scheuren van een kleine cañon in de hoogvlakte: de Little Colorado River, een zijarm van de grote broer. Het volgende vista point laat meer van de kloof zien. Geen twijfel mogelijk: over een paar miljoen jaar is de 'Little' vast en zeker ook een 'Grand'.
Eindeloos zet de weg zich voort, steeds hoger over het dichtbeboste plateau, tot eindelijk, vlak achter de ingang van het park, de wallen en kantelen, tempels en ravijnen opdoemen. De eerste indruk van de Grand Canyon vanaf het Desert View Point is het al helemaal. Bij het volgende, het Yavapai Point, langs de weg naar het Visitor Center, houdt menigeen zijn adem in.
2 miljoen jaar geologie voor een reeds aangesproken namiddag, dat is een beetje veel. De werkelijk interessante ervaringen doe je dan ook op tijdens tochten van een hele dag of liever nog enkele dagen, naar de rivier of per rubberboot erop, liefst tussen oktober en maart. Wij hebben die extra dag er wel voor uitgetrokken, maar niet om naar beneden naar de rivier te gaan of zelfs er op. De rivier blijkt namelijk 2 km (!!) beneden ons te liggen, en om dat in één dag te doen, naar beneden en weer naar boven, dat gaat onze capaciteiten te boven. Niet voor niets staat bij het begin van de trail naar beneden het bordje: 'This is not a one day hike'!!! Wij trekken morgen de hele south-rim langs.
