en Newspaper rock: een indiaanse grafitti waar in de
donkere bovenlaag figuren zijn gegrift zodat de lichtere zandsteen tevoorschijn
komt (foto's 031018-003 en 004).Volgende 19-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 17-10-2003
Open deze kmz file 20031018.kmz uit de directory GoogleEarthfiles in Google Earth.
Foto's 031018-001 t/m 031018-019. Ze staan in dit zip-bestand.
Om 9 uur vertrokken uit Moab, met onderweg een uitstapje
naar Hole n''the rock (foto's 031018-001 en 002)
en Newspaper rock: een indiaanse grafitti waar in de
donkere bovenlaag figuren zijn gegrift zodat de lichtere zandsteen tevoorschijn
komt (foto's 031018-003 en 004).
Bij het afscheid van Moab groeten de besneeuwde toppen
van de La Sal Mountains al bijna als oude bekenden. De door kunstmatige
bevloeiing groen gehouden velden trekken zich langzaam terug om plaats te maken
voor erosie, sagebrush en kale rotsen.
Tijd voor een weerzien met het HOLE N''THE ROCK, de van een reusachtig
opschrift voorziene 'Villa Rotsgesteente', door een zekere Albert Cristensen in
twaalf jaar tijd uit het zandgesteente gehouwen. Maar zelfs toen hij in 1957
stierf, was het gat nog niet groot genoeg, zodat zijn vrouw Gladys het harde
gesteente nog enkele vierkante meters woonruimte afhandig moest maken.
Particulier terrein natuurlijk, maar op de een of andere manier ook een
voorproef van de cliff-dwellings die we later op de dag zullen zien.
Na wat klimmen en dalen op de hoogvlakte leidt een weg rechts naar de Newspaper
Rock. Goed dat de wolken zich net hebben terug getrokken, want na de regen
zijn overal in het ronde wilde bloemen tevoorschijn gekomen, wat in het voor- en
najaar
na plotselinge regenval meestal gebeurt. Dan openen zelfs de onverwoestbare
opuntia's (vijgencacteeën) hun stralende bloemkelken. Na de talrijke
petrogliefen op kleden, T-shirts, tassen en andere souvenirs (rotstekeningen
zijn een geliefd decoratiemateriaal in Zuid-Utah!) kun je op deze stenen
krantenkiosk de originelen aanschouwen en wel met massa's tegelijk. De figuren
zijn in de donkere, in wezen 'geroeste' bovenlaag (desert varnish)
gegrift, zodat de lichtere zandsteen eronder tevoorschijn komt.
Kort voor Monticello, dat toepasselijk op een kleine heuvel ligt,
domineert weer de groene ogentroost van de akkers en weiden, contrasterend met
het geërodeerde rood. De plaatselijke luchthaven is gespecialiseerd in de
omliggende attracties: Canyonlands, Lake Powell, Monument Valley enzovoort.
Ook in oostelijke richting, aan de overkant van de US666, worden de
landbouwkundige inspanningen van de Monticellisten voortgezet en aan de horizon
kondigen de bergen van Colorado zich reeds aan. Vele velden zien er zo verzorgd
uit als golfbanen, maar nergens zie je een hoeve, een ranchgebouw, boeren. Utah
doet, althans vanaf de meeste highways gezien, vaak verlaten en levenloos aan.
WELCOME TO COLORFULL COLORADO staat er op een eenvoudig houten bord aan de
grens: andere staat, andere omgeving? Niet meteen, want akkerbouw en veeteelt
laten zich niet door grenzen onderdrukken, maar zetten zich verder voort over de
vlakte en vormen zelfs de tot dusver groenste strook op deze reis. Toch zijn er
verschillen met Utah, want op de meeste hoeken staan opeens weer boerderijen:
geen ghost farming dus, maar living farming. Dove Creek,
een plaats vol silo's en schuren, ligt al op meer dan 2000 meter hoogte; eggen
en bars, niet direct gelijkwaardige paren, trekken niettemin langs de weg
eendrachtig de aandacht. Vaak komt daar nog een groot bord bij: HOME OF ANASAZI
BEANS. Pleasant View ziet er hetzelfde uit, afgezien van het feit dat de
ronde schuren spitse mutsen dragen.
In minder dan een uur is de leiding overgenomen door een totaal ander landschap,
een breed, lieflijk dal, dat de roze erosies volledig heeft verdrongen. Maar ook
de trekken van het sjofele Amerika keren terug: veel rommel en afval langs de
weg. Het toppunt: een schrootverwerkingsbedrijf (wrecking yard) vlak voor
Cortez - bij de nette mormonen was zoiets taboe.
We kwamen 's middags om 13.15 op de camping vlak bij Mesa Verde National Park, dat bekend staat om de vele nederzettingen van de vroegere indianenstam de Anasazi die hier woonden tussen 1100 en 1300 (na Chr.). Na het inchecken rijden we naar de ingang van het Mesa Verde National Park.
Maar pas na ongeveer een uur rijden over de bochtige
weg met vooruit-, rond- en terugblikken op de omringende groenzwarte bergketen
bereik je de hoogtepunten ervan, de betrekkelijk goed geconserveerde ruïnes van
rotsnederzettingen van de Anasazi, die hier tijdens hun zogenaamde klassieke
periode, tussen 1100 en 1300, hebben gewoond. Daarna vertrokken ze naar het
zuiden. Vanwege een periode van droogte eind 13de eeuw, vanwege vijandelijke
aanvallen? - Ook hier weet men het niet precies.
Verlaten en stil bleven in elk geval het pastorale landschap, de diep ingesleten
cañons, de pueblo's op de Mesa en de ruïnesteden in de rotsnissen en grotten,
de rotsnederzettingen die al jaren het symbool van het park zijn. Met de Chaco
Canyon in het noorden van New Mexico (en niet ver hiervandaan) behoort Mesa
Verde tot de belangwekkendste documenten van de indiaanse bouwkunst in het
westen van Amerika.
Op een besneeuwde decemberdag in 1888 konden twee cowboys plotseling hun ogen
niet geloven. Ze moeten gedacht hebben dat het een fata morgana was wat ze aan
de voet van een cañonwand ontdekten: een herkenbare lay-out van straten, torens,
pleinen en huizen, waarvan de verdiepingen door middel van ladders met elkaar
waren verbonden. Herontdekking, restauratie en toeristische ontsluiting volgden.
Intussen is het kunstige metselwerk van de zogenaamde 'groene tafelberg' -
vanwege de dichte begroeiing met zware pijnbomen en jeneverbesstruiken - een
open huis geworden. Enkele ervan mogen overigens slechts onder leiding van een
ranger worden betreden, want vooral in de zomer kan het hier aardig druk
worden. De warmte benauwt, de vele mensen benauwen ook, er is geen parkeerruimte
en in plaats daarvan een Babylonische spraakverwarring en navenant herrie in de
ruïnes. Maar ondanks de meer dan zevenhonderdduizend bezoekers per jaar steekt
Mesa Verde wat luchtvervuiling betreft gunstig af tegen de andere nationale
parken in de VS. De meest recente metingen wijzen zelfs op een verminderde
zwaveldioxidebelasting.
De beste perioden voor een bezoek zijn, net als bij de meeste andere natuurlijke
kathedralen in het Zuidwesten, de maand mei (vóór Memorial Day) en het najaar -
vanwege het lover, de temperatuur en de rust. Ook nu blijkt weer dat we met onze
keuze van oktober helemaal goed zitten.
Na het passeren van het Far View Visitor Center zien we de puebloruïnes van de
Far View Ruins, met prachtige vergezichten over de omgeving. Even later,
op de Chapin Mesa in de buurt van Cedar Tree Tower and Kiva, zijn nog
overblijfselen te vinden van de oude irrigatiesystemen, terrasvormige velden
die, net als wateropvangbekkens en grachten, bewijzen hoe hoog ontwikkeld de
landbouw op de mesas was. In het zuidelijker gelegen Archeologisch Museum
kunnen we indrukwekkende diorama's zien waarin de tijdperken van de
Anasazi-cultuur in het Mesa Verde-gebied aanschouwelijk worden gereconstrueerd:
de Basket Maker of 'Mandenmakers', die omstreeks 750 hun kuilwoningen (pit
houses) vervingen door bovengrondse pueblogebouwen en deze later vanaf de
mesas naar de rotswoningen verplaatsten. Ze doen tegenwoordig landschappelijk en
klimatologisch bijzonder aangepast aan. Afgezien van de gunstige strategische
ligging bood de apsisvormig in de rots gelegen woonruimte 's zomers bescherming
tegen de hitte en 's winters warmte, die overdag in de rotswanden werd
opgeslagen en de extreme temperatuurdaling 's nachts temperde.
Het Spruce Tree House, slechts enkele schreden van het museum, laat dat
in één oogopslag zien. De nederzetting wordt beschouwd als de best
geconserveerde, met verscheidene kivas en meer dan honderd kleine
vertrekken.
Wie de rand van de mesa verder volgt, bereikt de Sun Temple, van waaruit
je uitkijkt over het lagergelegen Cliff Palace, het met meer dan
tweehonderd gemetselde vertrekken statigste en grootste bewaard gebleven complex
in het park. Tijdens een extra rondwandeling ten zuiden van het dorp kun je het
Square Tower House, verscheidene kuilwoningen en het House of Many
Windows bekijken. Ook de (meer afgelegen) Wetherill Mesa bezit
belangwekkende cliff-dwellings voor degenen die er nog een dag aan
vastplakken, bijvoorbeeld voor het Long House en het meer verdiepingen
tellende Step House, die beide echter alleen met een gids bezichtigd
kunnen worden.
Het Spruce Tree house bekeken we na een fikse daling in de gorge. Van een ander punt zagen we het Cliff Palace met, zoals gezegd, de meer dan 200 gemetselde vertrekken. De tocht door het park was verrassend anders dan in alle vorige parken, eigenlijk wat eentonig, maar dat werd weer ruimschoots vergoed door de meest schitterende herfstkleuren op de hellingen. De meeste bomen waren slechts geraamtes na veel branden waarvan twee in het jaar 2000 (foto's 031018-005 t/m 019).
Weer terug op de camping lekker gaan zwemmen in het (kleine) zwembadje en tot slot nog heerlijk in de jacuzzi. Daar knapt een mens van op. 's Avonds lekker in de caravan gegeten en morgen naar Monument Valley.