Volgende 12-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 10-10-2003
Open deze kmz file 20031011.kmz uit de directory GoogleEarthfiles in Google Earth.
Foto's 031011-001 t/m 031011-016. Ze staan in dit zip-bestand.
Deze dag zijn we weer begonnen met een heerlijk warm zwembad in het hartje
van Death Valley (hoe onvoorstelbaar eigenlijk) en daarna een lekker
ontbijtje in de RV. We hebben een schitterende (in de woestijn!!) tocht gemaakt
door Death Valley naar Badwater en vooral Artists Drive was wat men er van zegt:
hier hebben kunstschilders kwistig met hun pasteltinten rondgewerkt. Steenrotsen
van rose tot donkerrood, bruin en zwart, geel, mint, enz. Zeer de moeite waard.
Zie plaatsmarkering Artists Palette met foto's 1 t/m 3.
Devil's Golf Course hebben we bewust overgeslagen omdat de weg niet geplaveid was (en we hadden de wasbordweg naar Bodie van een paar dagen geleden nog in ons achterhoofd). Zie wel plaatsmarkering Badwater road in Death Valley met foto's 4 t/m 7.
De Devil's Golf Course ligt uiteraard niet op een verzorgd gazon, maar
op een bizarre zoutkorst met messcherpe randen - allesbehalve geschikt voor hoge
hakken of chique schoenen. Datzelfde geldt voor Badwater, het absolute
dieptepunt van de VS, 94 meter onder de zeespiegel.
Ook verderop hecht de weg zich aan het zout. Af en toe wordt de Telescope
Peak, met zo'n 3500 meter de hoogste knaap van de Panamint Range,
weerspiegeld in de nog niet volledig verzilte poelen.
De naam van de Jubilee Pass, waar Death Valley definitief eindigt, wekt
weliswaar blijde verwachtingen, maar optische redenen om te jubelen zijn nergens
te bekennen. De bruingrijze rotswereld die hier op je netvlies verschijnt, heeft
eerder iets deprimerends. Het goede humeur wordt pas even later, bij de
Salsberry Pass, nageleverd door middel van een schitterend vergezicht over een
kleurrijk gestaffeld landschap - gegarandeerd de meest meeslepende 'fotosafari'
sinds de eerste ontmoeting met Panamint en Death Valley.
Eenmaal uit Death Valley blijft de omgeving prachtig, maar minder misterieus. Vermoedelijk omdat de kleuren van bergen en lucht niet meer zo bijzonder zijn als in Death Valley. Zie plaatsmarkering Uitgang Death Valley met foto's 8 en 9.
Shoshone? Ach ja. Niks afstotends, niks aantrekkelijks, gemiddeld niks dus.
Voorbij Pahrump volgt de weg de telegraafpalen of omgekeerd, een
dorsttraject van eenzame yucca's, agaven en handelaars in mobilhomes. Alleen
gele waarschuwingsborden OPEN RANGE verraden meer action in de
troosteloosheid, temeer daar de afbeelding van de zwarte stier met kogels is
doorzeefd.
Dan komt er langzaam leven in de stenen eentonigheid. De vegetatie wordt
weelderiger en afwisselender, kruipdennen, shrubs en mesquite-bomen
duiken op. Aan de einder van het oerlandschap schemert weliswaar als een
plakplaatje al het silhouet van Las Vegas, maar aan je linkerhand wekken eerst
nog merkwaardige rode strepen in de rotswanden de nieuwsgierigheid op. Het
lijken wel bloedige wonden, alsof de stenen zich hebben bezeerd. Wilson Cliffs
heten deze voorboden van de Red Rock Canyon.
Getankt vlak voor de Red Rock Canyon, waar we van de grote weg naar Las Vegas
afgingen. Zie plaatsmarkering.
Bij de volgende afslag dachten we in Red Rock Canyon te zijn: een
ingang met een huisje waar we $5 moesten betalen en een vriendelijke oudere dame
die zei dat we maar door moesten rijden, dan wees het zich vanzelf. Daar kwamen
we op de parkeerplaats van wat achteraf het Spring Mountain Ranch State Park
bleek te zijn. Na een snelle lunch in de RV gingen we op pad en kwamen terecht
in het sfeertje van de EO serie "A little house in the prairie". Het bleek
vandaag Pioneersday te zijn en iedereen was in klederdracht. Gezinnen met heel
veel kinderen en muziek en spel en dans. Zie
plaatsmarkering Spring Mountain Ranch State Park met foto 10. Leuk, maar wij
zochten de Red Rock Canyon. Door het park gewandeld en nog even de ranch zelf bezocht
(meubels en verdere aankleding uit de oude doos) en toen 5 mijl verder naar de echte Red
Rock Canyon.
Dit
bleek een scenic drive te zijn van 14 mijl langs de indrukwekkende rode
rotsen, met grote en scherp afgebakende kleurverschillen. Zie
plaatsmarkering Red Rock Canyon met foto's 11 t/m 16.
In het bezoekerscentrum werd uitgelegd waarom de grijze kalksteen contrasteert
met de reeds bekende rode zandsteen: het is het resultaat van een botsing tussen
twee aardlagen, miljoenen jaren geleden.
Vandaar was het nog maar even naar Las Vegas, waar ik een camping vrijwel aan de "strip" (de Las Vegas boulevard) op het oog had. Namelijk Circusland RV Park, in feite een uitgebreide (geasfalteerde) parkeerplaats bij het Circus Circus Hotel & Casino, een opzichtig maar betaalbaar en gezinsgericht hotel met 3800 kamers en een trouwkapel, met een superkermis vooral te gek voor kinderen. Maar deze camping bleek echt vol te zijn en de receptie wees ons een paar andere campings. Het was toen ongeveer 17 uur. Daar stond onder anderen een KOA camping bij. Daarnaar opbellen lukte niet. Dus daar dan maar naar toe gereden, helemaal terug en over Interstates door de stad vonden we de Boulder Highway waar de camping op nr xxx zou moeten liggen. Drie maal op en neer gereden over deze razend drukke weg, maar we konden die camping niet vinden. Achteraf denk ik dat die gewoon niet meer bestond want hij kwam ook niet voor in onze KOA campinggids. Toen maar besloten naar de wel bestaande KOA camping bij het Silverton hotel te rijden, wel helemaal aan de andere kant van de stad, waar het inmiddels spitsuur was. Veel files en stilstaan. Om 20.30 uur in het donker daar aangekomen en gelukkig (we waren echt blij, want ik wist niet waar we dan de nacht hadden moeten doorbrengen) hadden ze nog enkele plaatsen vrij. Ook weer zo'n parkeerplaats camping aan de westkant van Las Vegas en met een gratis shuttlebus naar de strip. Fantastische sanitair gebouwen met grote badkamers, alleen met een pasje te openen (wat mij na veel proberen pas lukte) en niet of nauwelijks gebruikt. Want Amerikanen doen alles in hun eigen reusachtige motorhomes met stromend water en riolering. Het was te laat om nog op stap naar de strip te gaan, dus Gonny heeft gekookt, lekker gegeten en vermoeid zijn we naar bed gegaan.