Volgende 11-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 9-10-2003

Vrijdag 10-10-2003.

Lone Pine - Stovepipe Wells - Furnace Creek in Death Valley. 253 km

Open deze kmz file 20031010.kmz uit de directory GoogleEarthfiles in Google Earth.

Foto's 031010-001 t/m 031010-037. Ze staan in dit zip-bestand.

Goed uitgerust zijn we vanmorgen om 8.30 uur weer op pad gegaan. Vanuit Lone Pine, waar we benzine tanken. Highway 136 richting Death Valley heeft zich nog maar nauwelijks op weg begeven en de Owens River gekruist of het landschap lijkt plotseling te veranderen. Binnen enkele minuten maken de landelijke tafereeltjes van de Owens Valley plaats voor een meedogenloze halfwoestijn. Rotsplooien treden aan het daglicht en het losse zand duldt nog slechts sagebrush, een doornig struikgewas (zie foto 2). Steeds talrijker flankeren yucca's de mooie route naar de Panamint Mountains. Rode aarde, zwarte stenen, groene gewassen, staalblauwe hemel: de woestijn bekent nog kleur. Dat blijft niet zo. De rit naar het Dal van de Dood doet denken aan een zachte maanlanding. Death Valley, de Shoshone noemden het tomesha, 'brandende grond'. De eerste kolonisten gaven het dal een nog noodlottiger naam toen ze het in 1849 op zoek naar goud passeerden in de hoop een kortere weg te hebben gevonden. Maar ze waren verkeerd ingelicht. Alles wat ze vonden was zilte grond en de weinig opwekkende aanblik van de Panamint Mountains, die hun de weg leken te versperren.
Bij plaatsmarkering 'Ingang van Death Valley National Park (foto's 1 t/m 4)' rijden we het national park binnen. Na foto 3 zien we nog een talkmijn. De plaatsmarkeringen 'Death Valley (foto's 5 t/m 8)' en 'Duinen in Death Valley (foto's 9 t/m 11)' liggen in de buurt van Stovepipe Wells. Alleen van die namen krijg je het al warm.
Hier krijg je de eerste echte woestijnervaring van deze reis. Het is verbazingwekkend hoeveel er schuilgaat in de verblindende, door de wind gerimpelde zandbergen: grassen, creosootstruiken, die bijzonder lange wortels ontwikkelen, of de mesquite-bomen met hun diepgravende wortelstelsel, waarvan de gele boonachtige vruchten al door de Shoshone werden gewaardeerd. Afgezien van enkele onvermoeibare kevers en hittebestendige hagedissen verblijft de woestijnsamenleving overdag bij voorkeur ondergronds, waar het koeler en vochtiger is. Men pleegt er pas 's avonds op uit te trekken, zoals de buidelrat of de sidewinder, een uitermate giftige ratelslang die zich zijwaarts springend voortbeweegt.
De plaatsmarkering 'Borax Works (foto 9)' spreekt voor zichzelf. Borax is een witte kristallijne substantie die onder meer wordt gebruikt bij de vervaardiging van keramiek en glas, maar ook voor zeep, cosmetica en antivries. In de badlands van Death Valley, met name in de zoutpannen van de drooggevallen meren, werden bijzonder rijke vondsten gedaan, die omstreeks de eeuwwisseling (1885 - 1907) met lange, door twintig muilezels getrokken karren werden weggevoerd. Deze twenty mule teams trokken naar Mojave, het dichtsbijzijnde spoorwegstation, zo'n 260 km verder.
Om 12.15 uur zijn we bij Furnace Creek Ranch camping (zie plaatsmarkering). Je kunt er zelf een plaats uitzoeken. Dan bij de ingang $5 betalen en een strookje met naam op de uitgezochte plaats aan een paaltje hangen, zodat men weet dat deze plaats bezet is. Goed systeem en er is geen voortdurende bezetting van de receptie voor nodig. Veel plaatsen zijn al bezet, vooral die met een beetje schaduw. Want warm is het wel vandaag. Maar er is nu vrijwel niemand op de camping. En er is ook geen hookup, electriciteit of water.  Ik dacht dat er ook een camping met hookups in Death Valley was en we besluiten om eerst even verder te kijken. We kunnen altijd nog terugkomen. Een plaats is er dan nog wel. Bij het Visitor Center (dat bij alle parken en bezienswaardigheden aanwezig is!) verwijzen ze ons naar Furnace Creek Ranch, waar misschien nog een plaatsje met hookup vrij is. Dat blijkt ook zo te zijn voor $28. De meeste RV plaatsen zijn daar langdurig door reusachtige campers en pickups bezet, velen met komplete tuintjes en zelfs vijvers midden in de woestijn. Wat zouden die mensen daar in die woestijn toch zoeken: er is buiten de prachtige (!) woestijn en de golfbaan niets te doen. (zie plaatsmarkering Furnace Creek Ranch Foto's 28 t/m 37).

Wij lunchen in de RV (met de airco aan op de electriciteit van de camping, 50 Ampere). Wat is dat toch fijn om lekker in je camper op je gemak met koeling te kunnen zitten en eten. Daarna met de RV naar Zabriskie Point (zie plaatsmarkering Foto's 12 t/m 19) en Dante's View (zie plaatsmarkering Foto's 20 t/m 27) gereden.
Zabriskie Point behoort ongetwijfeld tot de toeristische hoogtepunten van het dal van de dood en biedt in een klap twee déjà vu's: de spectaculaire en tegelijk door talloze foto's gefascineerde aanblik op bizarre rotsformaties en het weerzien met de plek waar Michelangelo Antonioni zijn gelijknamige film heeft opgenomen, waarin minnende paartjes als lemuren door de woestijn kronkelen. Verderop voert een zijweg van de S190 naar Dante's view. Deze weg overbrugt met vele kronkelingen langs kleurige stenen het niet geringe hoogteverschil van meer dan 1000 meter. In Google Earth moet je steeds verder uitzoomen om niet op de grond te belanden, en dus niets meer te zien. Boven kun je, naar gelang van de stand van de zon, gele, oranje, rode of paarse wonderen beleven. Hoe later het is, hoe mooier de wereld er van bovenaf uitziet, tot de bergtoppen in oost en west tenslotte langzaam uitdoven: een Californische godenschemering. We begrijpen nu wel waarom Moturis, de camperverhuurder, niet wil dat er in de maanden juli en augustus met hun campers door Death Valley wordt gereden: de kans op oververhitting van de motor is dan levensgroot, en zie hem dan maar weer eens op een lagere temperatuur te krijgen. De verzekering keert niet uit als je toch dat risico neemt.

Om 16 uur waren we weer op de camping. Gonny doet de was in de laundry vlak naast onze RV en ik kijk wat rond. Restaurants, golfbaan, zwembad, veel hotelkamers en veel (min of meer) groen gras en palmbomen. Die zien er niet zo best uit, maar toch! Na de was zijn we lekker gaan zwemmen in een hottub van 25 bij 12 meter of zoiets (foto 28). Maximaal 168 personen stond er aangeplakt! Het water was zeker 35 a 40 graden, alleen door de zon verwarmd. Net zoiets als Thermae 2000, maar dan met een pietsie chloor. Er blijken relatief veel Nederlanders te zijn. Na het heerlijk ontspannende bad eerst nog wat rondgelopen over de golfbaan en gekeken in het openlucht museum (foto's 29 t/m 37). Het treintje op foto 35 en 36 staat pal voor de hoofdingang van Furnace Creek Ranch en is vroeger bij de mijnbouw gebruikt. Daarna lekker gaan eten in het Wrangler Steakhouse. Bediening was ook hier super vriendelijk, net als overal. Iedereen is vrolijk en doet gezellig. Bijzonder prettig fenomeen. Bediening is dan ook niet bij de prijs inbegrepen. De prijs is exclusief belasting (BTW) en bediening. Je wordt geacht 15% fooi te geven, behalve als je de service slecht vindt! We begonnen overigens met een groente buffet. Dat kon je zelf opscheppen uit een hele verzameling schalen en schaaltjes. Natuurlijk namen we daar te veel van en toen daarna de hoofdschotel kwam (BBQ platter) konden we daar weing meer van op. Spareribs, een halve kip en nog ander geroosterd vlees. Zelfs ik heb de kip niet eens aangeraakt! Dit alles met een biertje voor Gonny en een heerlijk glas huiswijn voor Paul. Ijs en sorbet toe. Je zat daar helemaal binnen: de ramen naar buiten waren met luiken afgesloten. En het was relatief koud binnen. Er draaide een knots van een airco, maar je had er geen last van. Het was er heel plezierig zitten en goed eten.

Volgende 11-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 9-10-2003