Volgende 26-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 24-10-2003
Open deze kmz file 20031025.kmz uit de directory GoogleEarthfiles in Google Earth.
Foto's 031025-001 t/m 031025-061. Ze staan in dit zip-bestand.
Daar het campingkantoor pas om 10 uur openging hebben we de sleutels
maar door de brievenbus gewurmd en met de camper naar het Getty museum gereden. Wat
een geluk, 2 miles verderop was een groot parkeerterrein en daar stond een
shuttlebus klaar om ons naar het museum te rijden. Een prachtig gebouwencomplex,
helemaal wit, alles in travertin en glas, ook de vloeren. Grote pleinen, veel
zitjes, prachtige tuinen, mooie collectie. Heel, heel erg de moeite waard.
Hoewel we er uren gelopen hebben waren we toch ontspannen door de serene rust
die van het complex uitgaat (foto's 20031025-001 t/m 054).
The Getty Center: Dit grootste en duurste museum aller tijden werd gebouwd door de New Yorkse sterarchitect Richard Meier. Het museum, uitgevoerd in Italiaanse travertijn met poreus oppervlak (ik heb een stukje hier thuis op mijn bureau staan!), situeert zich op een heuvel bij de Sepulvedapas (Brentwood) boven de San Diego Freeway tussen Los Angeles en de San Fernando Valley en heeft veel weg van een vesting. Bouwkosten: 1 miljard dollar, een habbekrats voor de Getty Trust, de kapitaalkrachtigste kunststichting ter wereld. Museum, auditorium, administratiegebouw, restaurant, restauratieruimten en onderzoeksinstituut (de bibliotheek bezit 7,5 miljoen banden). De hoogtepunten variëren van kostbare middeleeuwse handschriften via pronkstukken van de toegepaste kunst tot een Van Gogh. Wie met de eigen auto komt moet van te voren reserveren en parkeergeld ($5) betalen. Wie per openbaar vervoer (bus of taxi) arriveert, heeft gratis toegang en hoeft ook niet te reserveren. Aan de voet van de berg wacht een luchtkussentreintje, dat de bezoekers naar boven brengt. Je krijgt een indrukwekkend gezicht op Los Angeles, Grote Oceaan en de bergen.
Saillant
detail: op de foto's 20031025-037 en 045 zie je
L.A. in de wolken van wat achteraf bleek de branden in de bergen ten oosten van
L.A. langs de I10, waar we de vorige dag over gereden hadden. Deze bosbranden
hebben wekenlang geduurd met doden en veel brandschade aan natuur en huizen.
Om 15 uur zijn we weer door de shuttlebus terug naar de camper gebracht. Wat rondgereden in Bel-air en over Sunset Boulevard richting zee. We zijn niet echt in Hollywood geweest, maar Bel-air is ook met die filmsterhuizen en zo. Daarna de Pacific Coast Highway eerst een stukje naar het zuiden gereden (naar Venice). Via omweggetjes gedraaid en toen naar het noorden tot hier in Carpenteria even voor Santa Barbara. Een hele volle camping aan het strand. We waren precies op tijd voor de zonsondergang. De meeste huizen onderweg en vrijwel alle caravans zijn versierd voor Haloween. Daar zijn ze hier echt helemaal weg van (foto's 20031025-055 t/m 061).
De Santa Monica Freeway eindigt in de tunnel en komt er
als Pacific Coast Highway weer uit - als de beroemde Nummer 1, Highway
One, ingeklemd tussen steile oevers en strandhuizen streeft hij ijverig noordwaarts.
We komen om te beginnen langs het oude Getty Museum, dat boven op een
berg troont. Dit museum zal enkele jaren gesloten blijven naar aanleiding van de
opening van het nieuwe Getty-centrum eind 1997, begin 1998.
Het Getty Museum is slechts een van de vele kunstmusea in de agglomeratie Los
Angeles, reden genoeg om korte metten te maken met het vooroordeel dat L.A. en
zeker zijn kunstwereld een kwalijke grap zouden zijn. Muziek, literatuur, musea
en, sinds de jaren 1960, de beeldende kunst hebben veeleer in hoog tempo vaste
voet aan de grond gekregen. Kunstenaars zoals Edward Kienholz, Billy Al
Bengston, Ed Ruscha of wijlen Richard Diebenkorn werden als West Coast Artists
de symbolen daarvan. Los Angeles is zonder twijfel op weg om kunstbolwerk New
York de loef af te steken.
Voorbij Topanga State Beach verdwijnt de oceaan uit het gezicht, want tussen weg
en zee rijgen zich de bungalows nagenoeg naadloos aaneen. In Malibu
veranderen ze in opvallende gebouwen op palen, de houten huizen van de elitaire
gemeenschap van de media people. Tot het begin van deze eeuw woonden hier
heel andere mensen, de Chumash-indianen, en wel als mandenvlechters,
pottenbakkers en kanobouwers. Vanaf omstreeks 1920 werd de door hen bewoonde
rancheria verkaveld en aan de sterren van het tot bloei komende Hollywood verkocht.
In de loop der tijd ontwikkelde Malibu zich tot een van de beroemdste
gemeenschappen van de Westkust, zó beroemd dat het tot voor kort niet eens een
plaatsnaambord nodig had. Er wordt al lange tijd heftig over gediscussieerd of
de kuststrook in een echte 'stad' moet worden veranderd, maar de voors en tegens
blijven evenzeer in de coulissen verborgen als veel in Malibu. De vluchtige
bezoeker blijft weinig anders over dan een wandeling over de ouderwetse en voor
iedereen toegankelijke Pier. Wie nu al zwemneigingen krijgt, kan beter
even geduld oefenen tot Zuma Beach, want daar wacht een mooi strand met
alles erop en eraan - om te wandelen, te zwemmen, te surfen en met een frisbee te spelen.
Ten noorden van Oxnard domineren de Zuid-Amerikaanse landarbeiders op de
groentevelden: bijna de hele broccoli-oogst van de VS komt uit deze streek. De
rit door de plaats, verkeerslicht voor verkeerslicht, blijft niemand bespaard,
evenmin als de knikkende oliepompen bij Seacliff en de aandoenlijk met palmbomen
vermomde booreilanden in zee (offshore drilling). Bij Montecito begint
een met eucalyptusbomen begroeid parklandschap, een waardige ouverture voor het
in zelfensceneringen geoefende Santa Barbara, een stad die volgens velen
de meest Californische is.