Volgende 24-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 22-10-2003

Donderdag 23-10-2003.

Black Canyon city - Blythe - Joshua Tree National Park - Desert Hot Springs. 602 km

Open deze kmz file 20031023.kmz uit de directory GoogleEarthfiles in Google Earth.

Foto's 031023-001 t/m 031023-023. Ze staan in dit zip-bestand.

Vanmorgen na het ontbijt hebben we weer eens met Nederland (Marjolein) en Santo Domingo gebeld. Rianne vertelde ons het grote nieuws dat ze zwanger is. In juni krijgen we er een Dominicaantje bij!
Toen zijn we weer in ons recreatie voertuig (oftewel RV) gestapt en via Phoenix naar het Joshua Tree National Park gereden, na in Quartsize vlak voor de Californische grens getankt te hebben. In eerste instantie was het alleen maar heet en een beetje een saaie weg. Bergen hadden we al veel mooiere gezien. En de begroeing was uiteraard die van een woestijn: dor droog prikkelig en saai. Maar allengs kwamen we in het stuk waar de Joshua Trees groeien en daar was ook een korte rondwandeling uitgezet. Je waant je werkelijk in een spookachtig landschap waar zo de vreselijkste dingen kunnen gebeuren. Heel indrukwekkend (foto's 20031023-001 t/m 019).

Vanuit Black Canyon City rijden we eerst door Phoenix, de uitdijende, energie slurpende en dorstige metropool en hoofdstad van Arizona, die met zijn 2 miljoen inwoners inmiddels is uitgegroeid tot een megaoase, tot de 'Valley of the Sun', een even meedogenloos heet als gerieflijk dal met 23 steden en gemeenten, waartoe gepensioneerdenbolwerken zoals Sun City, de universiteitsstad en het door mormonen gedomineerde Tempe evenzeer behoren als de extravagante vakantiecomplexen van Scottsdale en Carefree.
Overal waar je kijkt witte droomvilla's aan met palmen omzoomde boulevards, weelderig bloeiende bougainvillea's en decoratieve fonteinen - zo spilziek temt men de wilde woestijn tot een verzorgde woon- en vrijetijdscultuur. Er hangt een zweempje Oman in de van nature gortdroge stad, waar de luchtvochtigheid overigens gestaag stijgt, door de aanwezigheid van het kanalenstelsel, de waterreservoirs en verkoelende sproeinevel die in de malls door middel van een mass of mist de temperatuur doen dalen.
De exclusieve fantasy-resorts proberen elkaar met weelderige ensceneringen de loef af te steken. Moeite noch miljoenen worden gespaard om de verwende kuurgast op geraffineerde wijze een hemel op aarde te bezorgen: verlichte zwembaden, warme bubbelbaden en ruisende watertuinen in Romeinse stijl: 'Caracalla West'.
De markante bergruggen aan de rand van het dal, die er bij heldere lucht uitzien alsof ze van papier-maché zijn vervaardigd naast de modelspoorweg, lijken in het licht van de ondergaande zon betoverende tableaus uit een wildwestopera. Zelfs bij slecht weer kun je je vergapen aan de natuurwonderen, wanneer plotseling windvlagen door de palmen gieren, regenbogen, donder en bliksem opgeroepen worden en tussen zonsondergang en dreunend onweer alles in beweging zetten wat eerder woest en doods leek. En ten overvloede zet de electronisch versterkte violist van het trio in de hotellobby zijn solo in om de emotionele afsluiting van de dag te garanderen.
Na Phoenix verder op weg naar Californië via Interstate I10. Vandaag woestijndag, picknickdag. Er liggen nu eenmaal geen gourmetrestaurants langs de weg. We moeten vandaag wel uitkijken met het kopen van fruit en groenten, want die mogen de Californische grens niet over.
Lang wordt de Interstate naar het westen omzoomd door vlakke landbouw. Een bord waarschuwt voor ontsnapte gevangenen: STATE PRISON. DO NOT STOP FOR HITCHHIKERS. Pas na enige tijd stijgt de highway en bezorgt de saguaros nieuwe buren: ocotillo, cholla en palo verde. Het uitgestorven Quartzsite, een voormalig goudgraversgehucht, tovert zich in de wintermaanden om tot standplaats voor honderdduizenden snow birds, mobiele gepensioneerden die hier hun camper neerzetten om de koudere noordelijke regionen te ontvluchten.
Bij de grens zorgt de Colorado River weer voor groentinten en even voorbij Ehrenberg wordt de verder zakelijke controlepost van het CALIFORNIA AGRICULTURAL INSPECTION STATION bekroond door een missieklok. Hier moet iedereen gewoonlijk stoppen en zich vragen over eventueel meegebrachte natuurproducten laten welgevallen. Wij hebben op de lange weg hiernaartoe (vandaag zullen we meer dan 600 km rijden) het fruit wat we nog hadden allengs verorberd en hebben dus niets te vrezen. Net als van eventuele appels moet je ook afscheid nemen van de saguaros, want vanaf Blythe laten ze het brede dal van het ene moment op het andere over aan andere woestijngewassen, die hier onder natuurbescherming (in de 'California Desert Conservation') gedijen.
De oprukkende bergen zorgen voor afwisseling, terwijl in de verte de tot in de zomer besneeuwde top van de Mount Jacinto opdoemt, afstekend tegen de goudgele bloemen van de palo-verde-bomen. Californië doet van meet af aan alle moeite om zich van zijn beste kant te laten zien, zeker in het Joshua Tree National Park. Het bijzondere ervan is dat het door de grote hoogteverschillen deel uitmaakt van de beide kenmerkende woestijnvormen van Zuid-Californië - van de Coloradowoestijn in het zuiden en de Mojavewoestijn in het noorden, van de low en de high desert. De hoogte varieert tussen de 400 en de 1500 meter.
Bij het Visitor Center van Cottonwood Springs gaat de tocht eerst door het Pinto Basin, met yucca's, agaven, smoketrees, struiken, grassen en wilde bloemen. Bij Ocotillo Patch staan de rode vlammentongen van deze struiken dicht op elkaar en de Cholla Gardens ontpoppen zich als een reusachtig woud van die stugge teddyberen, waarvan de scherpe stekels elke planteneter de eetlust meedogenloos benemen.
Af en toe steekt de een of andere woestijnbewoner snel of traag de highway over: eerst een haas, even later een schildpad. Daarboven verheffen zich de Joshua-bomen, die hun naam kennelijk hebben gekregen van de mormonenpioniers, ofwel omdat de vorm ervan leek op te roepen tot gebed of omdat ze geloofden dat de bomen hun de weg wezen naar het beloofde land.
De vertakkingen van deze jumbo-yucca's hebben inderdaad merkwaardige vormen, nu eens lijkend op veelarmige kandelaars, dan weer op Piet de Smeerpoets. De stammen zijn bij vogels in trek als woonruimte en in de afgestorven takken nestelen graag hagedissen en termieten om beschutting te zoeken tegen de hitte van de dag of de koude winden. Overigens is juist deze vorm van samenwonen allesbehalve vreedzaam. Hagedissen vinden termieten een lekker hapje. Uilen en slangen hebben ook zo hun voorkeuren, want die verorberen op hun beurt de hagedissen wanneer die een avondwandeling maken.
De route voert naar de Jumbo Rock en de Hidden Valley in, langs reusachtige granietmonolieten, die het resultaat zijn van heftige aardbewegingen en vandaag aansporen tot klimmen, picknicken en kamperen. Opnieuw zijn de kampeerders in het voordeel, want ze kunnen bij de grote blokken zijn wanneer de temperaturen en het licht op zijn best zijn: 's avonds en in de vroege ochtend.
De snelle afdaling in de Coachella Valley voert aanvankelijk in de richting van Desert Hot Springs, vervolgens over de freeway, de spoorlijn en langs een leger windmolens naar het gerenommeerde Palm Springs.

Ons boekje (gids) raadde ons Sam's Family Spa Hotel in Desert Hot Springs aan om te overnachten. Daarom wijken we hier af van de route uit de gids. Maar hierna toch nog een stukje tekst over Palm Springs, het Spa van Californië.

Helaas was het al donker bij aankomst. Het moet een schitterend park zijn. Een oase in de woestijn van Desert Palm Hot Springs. Gelukkig was er plek vrij zodat we konden inchecken, eten, zwemmen en in de spa's. Het warme water komt hier zo maar uit de grond, er is een sauna, stoomcabine, spa's in vier verschillende "hittes" en een heerlijk heel groot buitenbad omringd door palmen fonteinen enz. Heerlijk genoten (foto's 20031023-020 t/m 023).

Als we aan het eind van de dag in de Coachella Valley rijden werpt de Mount Jacinto op dit tijdstip van de dag al een duistere schaduw. Hij is in elk opzicht heerser over een gigantisch bergmassief, dat in de Coachella Valley voor overwegend zonnig weer zorgt, doordat het de bewolking vanaf de Grote Oceaan tegenhoudt.
Ja, Palm Springs! Een après-woestijn, meer dessert dan desert, meer coktails dan schorpioenen. Ooit was het de speeltuin van de Hollywoodsterren, maar de glamoureuze laklaag is lelijk afgebladderd. De winkels aan de Palm Canyon Drive, vroeger flaneerstraat en parcours voor fietsers zoals Eroll Flynn en Greta Garbo, brengen goedkope T-shirts en jaren-50-spullen aan de man of staan leeg; het restaurantwezen is ook maar zozo en de meeste galerieën presenteren kopieerkunst.
In plaats van sterren en magnaten trekt Palm Springs de laatste jaren steeds meer mensen uit de middenklasse, die hier van hun pensioen komen genieten. Met in hun kielzog goedkope arbeidskrachten voor de zich uitbreidende dienstverlenende sector. 'Het resultaat zijn nieuwe supermarkten en winkelcentra, waardoor Palm Springs eruitziet als elke willekeurige nieuwbouwwijk in Zuid-Californië', klaagt een oudgediende. 'De stad heeft verzuimd aantrekkelijk te blijven voor de kapitaalkrachtige bovenlaag.'
Índerdaad, het 'oude geld' sterft uit en de welvarende snow birds uit het noorden van de VS, die hier overwinterden, trekken tegenwoordig verder oostwaarts, naar de luxueuzere oasen in de Coachella Valley, naar Rancho Mirage, Palm Desert Indian Wells, ja, zelfs naar Scottsdale. Daar en niet in Palm Springs wordt de exclusieve countryclubstijl gekoesterd. Daar staan ook de nieuwe fantasiehotels, de Stouffers, Hyatts, Ritz-Carltons en Marriotts. En niet in de laatste plaats ook omdat de bouwgrond er aanzienlijk goedkoper is.
Ook met de ongerijmdheden van het stadsbestuur hebben veel locals problemen. 'Tahquitz Canyon Way' heette vroeger 'Tahquitz/McCallum Way'. 'Twee fouten in één klap,' klaagt Bob, een hier al van oudsher wonende moteleigenaar. 'De naam "McCallum" hebben ze geschrapt, hoewel die familie de stad toch heeft gesticht. En het is niet Tahquitz die naar de gelijknamige cañon leidt, maar Ramon. "Indian Avenue" heet tegenwoordig "Indian Canyon Drive". Dat hebben ze alleen maar veranderd om de kreet "Shop the Indian Canyons" te kunnen gebruiken. Glitter in plaats van iets wezenlijks, daar draait het allemaal op uit. Net als de nagemaakte koperen sterren in het trottoir - net als in Hollywood. Terwijl de sterren alleen maar komen om Hollywood te ontvluchten.'
P.S. - het sociale postscriptum van de Coachella Valley? Wie laat in de middag of 's avonds over de Palm Canyon Drive slentert, zal op doordeweekse dagen niets ongewoons ontdekken, eerder een (bijna) Europees-provinciale flaneersfeer. Alleen de warme, zoele lucht, het late violette licht en een zeker gevoel van tijdloosheid geven een vermoeden van de merkwaardige aantrekkingskracht van deze plaats, die een eigen geschiedenis heeft.
Tegen het eind van de negentiende eeuw bracht de spoorlijn de eerste ontspanningszoekers hierheen en al in 1909 gold de Desert Inn als het belangrijkste hotel-sanatorium ter plaatse. De nabijheid van het in opkomst zijnde Hollywood en vooral de jaren 30 versnelden de ontwikkeling. Palm Springs leek indertijd een westernstad, met alleen al zeventien paardenstallen voor uitstapjes met cowboyontbijt aan lange tafels bij het krieken van de dag in de steenwoestijn. Hier werd het old western ranch life nagespeeld. Algauw kwam daar een nieuwe sportgeest bij en werden er tennis- en golfbanen aangelegd, die het waterverbruik drastisch verhoogden. De putten worden sindsdien steeds dieper geslagen. Toen eind jaren 1950 de eerste moderne klimaatbeheersingsinstallaties werden aangelegd, verlengde het winterkuuroord Palm Springs zijn seizoen.
Maar met de aanwezigheid van de sterren ging het bergafwaarts. Enkele dinosauriërs van het entertainment, zoals Bob Hope, Frank Sinatra, Kirk Douglas en anderen hadden hier lang een villa, maar de meeste sterren houden zich nu op de achtergrond. Toch kent Palm Springs nog altijd de traditie van de locus amoenus, het antieke ideaalbeeld van kabbelend water, groen en kwetterende vogels. Het is nog aanwezig in de nissen van een gerieflijke wildernis, op de behaaglijke binnenplaatsen van de kleine motels, achter oleanderstruiken of ligstoelen bij het zwembad onder palmen en pompelmoezen. De warme bronnen, waarin de indianen al baadden, zijn perfecte kuurhotels van het fitnesstijdperk geworden, voor het overwinteren van stress, slechte eetgewoonten en lusteloosheid.
Intussen gaat het er onverbiddelijk streng toe. De health and beauty vacation packages van de zogenaamde R&R-hotels (rest & relaxation) lijken regelrechte trainingskampen. Elke minuut van de dag is vastgelegd: de maaltijden, het dieet, het gymnastiekprogramma. Duizend calorieën per dag zijn de absolute limiet. Wie denkt dat hij 's nachts stiekem een pizza naar binnen kan smokkelen, heeft het mis. Alle voedsel van buiten moet langs de receptie.
Ook bij andere stiekeme ontmoetingen is ontwenning troef: bij de anonieme alcoholisten, de anonieme drugsverslaafden, de anonieme golfers, die arme mannen wier echtgenotes niet willen dat ze de hele dag golf spelen.
Dan pakken de kids uit L.A. hun vrijetijdsbesteding in Palm Springs soepeler aan. 'They don't care,' klagen de stamgasten. Inderdaad, want het cruising in de weekends is niets voor preutse mensen. Dan staan de meisjes met ontbloot bovenlijf in de jeeps, terwijl uit de boom cars, de met luidsprekerboxen volgestouwde herriebakken, discosound dreunt, een woeste mengeling van dionysisch feest, show en hightech, dat wel eens uit de hand loopt.
Pure en heilzame vreugde daarentegen biedt de omgeving van de stad, op de eerste plaats de cañons in het reservaat van de Agua Caliente-indianen. Bijna 25 kilometer lang slingert de langste ervan, de Palm Canyon, zich door de kale steenwoestenij, begeleidt door meer dan drieduizend schitterende palmen van eerbiedwaardige leeftijd. Ze zijn meer dan tweehonderd jaar oud en hebben menige brand overleefd.
Eeuwen geleden woonden in deze cañons (Murray, Tahquitz en Andreas Canyon) Shoshone-sprekende indianen in een gebied dat rijk was aan wild en water. Hun nakomelingen van de stam van de Cahuilla-indianen zijn tegenwoordig de eigenaars van de schaakbordachtige lappen grond in en rond Palm Springs. Het gaat hun voor de wind sinds ze hun grond en de warme bronnen winstgevend hebben gemaakt en de warme bronnen dollars ontlokken - met inbegrip de laatste tijd van speelcasino's.

Volgende 24-10-2003
Hoofdmenu
Vorige 22-10-2003