Eigenlijk heb ik er nooit bij stilgestaan, mijn ouders hebben toch een hoop ellendige dingen meegemaakt. Te beginnen rond 1940. Op 28 mei 1940 zijn ze getrouwd, 18 dagen na het begin van de tweede wereldoorlog, althans van de inval van de Duitsers in Nederland. Ze hebben elkaar pas een paar jaar daarvoor leren kennen, in 1938 in Zwolle. Ze waren al relatief oud, mijn vader 32 jaar en mijn moeder zelfs 35. Wat een moeilijke beslissing moet dat geweest zijn om mij te krijgen in 1942 midden in de oorlog. Waarvan ze natuurlijk nog niet wisten dat die in 1945 zou zijn afgelopen. Toch maar een kind krijgen anders zijn we wellicht te oud. Overigens heb ik een relatief gelukkige jeugd gehad, maar wel alleen. Ik denk dat zij graag een broertje of zusje voor mij hadden gekregen, maar dat heeft er niet ingezeten.
De eerste gebeurtenis die hen diep moet hebben geschokt is de longtuberculose die mij voor vrijwel een heel jaar deed verdwijnen in het sanatorium Berg en Bosch bij Bilthoven in 1958. Elders op deze website heb ik daar meer over verteld. Maar mijn ouders waren een heel jaar hun enige kind kwijt. Met een zekere ongewisheid hoe het zou aflopen. Achteraf goed wat mij betreft: ik heb nooit meer enige last ondervonden van die tbc. Maar mijn ouders kwamen mij bijna elke week opzoeken in Bilthoven. Met de trein want ze hadden nog geen auto. En de spoorwegen waren 65 jaar geleden niet wat ze nu zijn. Het moet vreselijk voor ze zijn geweest.
Het tweede drama was natuurlijk het overlijden van Ineke, mijn eerste vrouw. Uiteraard voor mij en voor Rob en Marjolein een drama, maar voor mijn ouders ook, om te zien welk ongeluk hun enige zoon op zo jonge leeftijd overkwam. En er was niemand om hen te helpen en te troosten. Ook zij moeten in die tijd veel verdriet hebben gehad.