Vandaag is het 17 maart, de dag dat Ineke 80 zou zijn geworden. Ik sta er niet echt meer bij stil, maar toch denk ik nog regelmatig aan haar. En dan komt toch altijd weer de vraag naar boven: waarom, waarom toch, hoe is het toch mogelijk, hoe heeft het in je hoofd toch zo door elkaar kunnen zitten, waardoor de werkelijkheid voor jou een heel andere was dan voor ons. De laatste jaren denk ik steeds meer dat die examenvrees een grote rol heeft gespeeld. Geen diploma middelbare school, en ook geen officieel diploma als verpleegster en kraamverpleegster. Terwijl ze natuurlijk de kennis en kunde wel had. Als ik het me allemaal goed herinner is ze in het voorjaar van 1970 rijles gaan nemen. Ik denk niet dat het er veel zijn geweest, het zullen er zo’n 5 á 10 zijn geweest, allemaal nog voor onze vakantie in de deux-cheveau naar Italië. Het moet voor haar ondenkbaar zijn geweest dat ze ooit dat rijexamen zou halen, lijkt me. En dat ze dus nooit auto zou kunnen rijden en dus volledig afhankelijk zou zijn van anderen, van mij. Met twee kleine kinderen en een man die de hele dag weg was. Zou dat meegespeeld kunnen hebben? We zullen het nooit weten.