Lago Enriquillo
Dia D3362 t/m D3390 in dia\images\1998\19981101.
D3362: Zoals
gezegd zou Julio ons 's morgens al heel vroeg komen halen, en omdat Gertude en
Agnete geen wekker bij zich hadden zou Gonny hen wel even komen wekken. Dus
Gonny om 5 uur of zo op slippers de trap af in de centrale hal van het hotel. In
die hal zat de bewaker die zich werkelijk een hoedje (en ook wakker) schrok en dadelijk een
levensgroot geweer op Gonny richtte. Gelukkig mogen die geweren van overheidswege niet meer
geladen zijn (omdat er in het verleden teveel ongelukken mee gebeurden), zodat Gonny dit ook
nog na kan vertellen, en haar eigen schrik op die manier een beetje kon
verwerken! In ieder geval waren de meisjes op tijd klaar in de hal. Waar
overigens (op 31 oktober!) al een levensgrote kerstboom in vol ornaat stond mooi te wezen.
Na ook Rianne en Leo opgehaald te hebben reed Julio in zijn minibusje met ons
zessen richting Neiba en vandaar naar Descubierta. Die laatste route is
buitengewoon indrukwekkend. Als de eerste uitlopers van het meer in zicht zijn
wordt er gestopt om de prachtige cactussen te bekijken die daar te kust en te
keur overal te zien zijn.
D3368: La Descubierta is werkelijk petieterig en de
twee of drie restaurants die er nu zijn danken hun bestaan aan het feit dat er
af en toe toeristen komen vanwege het meer. Idyllisch gelegen is het
etablissement bij het balneario, de zwemplaats in de rivier. Omdat het hele
gebied een nationaal park is moeten we bij een officieel kantoortje wat betalen
en een parkwachter zal ons in een bootje over het meer varen om de krokodillen
en de rode flamingo's te zien, en om ons te laten pickniken op het afschuwelijk hete
eilandje midden in het meer (isla Cabritos, geiteneiland). De boot vaart af van een steiger
die zich circa 2 km buiten het plaatsje bevindt. Die plek wordt La Azufrada genoemd.
D3369: Het 300 km2 grote Lago
Enriquillo, het grootste meer van de Antillen, is een overblijfsel van een
langgerekte zeestraat die ooit het hele zuidwesten, inclusief het Haïtiaanse
deel, van het grote eiland scheidde. Tectonische bewegingen tilden miljoenen
jaren geleden een deel van het eiland op, sloten de zee buiten en deden
verschillende meren ontstaan. Met zijn 44 m onder de zeespiegel is het Lago
Enriquillo de laagst gelegen plek van de Antillen! Dat de omgeving, waar zeer
veel cactussen groeien, miljoenen jaren geleden de zeebodem vormde bewijst het
gesteente: dat bestaat in het algemeen uit fossiele koralen en schelpen.
D3370: Midden in het meer ligt het 12 x 2 km grote
Isla Cabritos dat tot nationaal park is verklaard. Aan dieren vind je hier
neushoornleguanen, rode flamingo's en rode lepelaars. De meeste mensen komen
hier echter om de spitssnuitkrokodillen te zien. Deze dieren liggen vanwege de
hitte meestal aan de oever van het meer te soezen, heel goed gecamoufleerd,
moeilijk te herkennen - het best kun je ze 's morgens waarnemen, dan tref je ze
nog in het water. Zoals nu, op deze dia is net onder de schuine tak de
karakteristieke kop van zo'n krokodil te herkennen.
D3373: En op deze dia zie je dat het echt waar is.
D3375: Wat een prachtig gezicht, die vliegende
flamingo's. Julio klapte in zijn handen en daar gingen ze!
D3379: Hier zijn we geland op het eiland Isla
Cabritos. En de eerste dieren staan op de dia, reeën zo te zien. Op dit eiland
is af en toe al 60 °C gemeten. Geen wonder dat er hier bijna alleen maar cactussen gedijen.
Volgens de overlevering heeft de cacique Juarocuya (1498 - 1535), onder
de naam Enriquillo de bekendste Taino, zich enige tijd op dit eiland verborgen
gehouden. Als vierjarige overleefde hij de slachting die de Spanjaarden
aanrichtten aan het hof van de Taino-heerseres Anacaona. De familie van Diego
Colón bracht hem groot, liet hem onderwijs genieten in het franciscanerklooster
van Santo Domingo en zorgde ervoor dat hij werd gedoopt, waarbij hij de naam
Enriquillo kreeg. Later trad hij in dienst van een Spaanse edelman. Hij moest
aanzien hoe diens zoon zijn vrouw - een kleindochter van Anacaona - probeerde te
verkrachten. Teleurgesteld keerde Enriquillo zich af van de Spanjaarden en ging
terug naar de Taino's. Met een paar getrouwen hield hij zich schuil in zijn
geboortestreek Baoruco; steeds meer Taino's sloten zich bij hem aan. De
Spanjaarden wilden echter niet accepteren dat een machtig opperhoofd als vrij
man in de bergen kon leven. Dus probeerden ze hem op te sporen - jarenlang
zonder resultaat. Bovendien leerde Enriquillo de Spanjaarden een (beschamend)
lesje door de soldaten, die hij bij de voortdurende schermutselingen gevangen
nam, vrij te laten. Geen enkele soldaat die zich aan hem gewonnen moest geven,
bracht hij om het leven. Hij ontwapende hem en stuurde hem terug. Deze houding
kwam tenslotte zelfs de Spaanse koning Karel V ter ore. Hij formeerde daarop een
speciale militaire eenheid, die maar één opdracht had: Enriquillo gevangen nemen
of hem tot overgave dwingen. Uiteindelijk vond men hem op Isla Cabritos. Na
langdurige onderhandelingen gaf hij zich over. Deze keer hielden de Spanjaarden
zelfs hun woord. Enriquillo mocht in 1533 voor zichzelf en zijn mensen een
gebied uitzoeken en daarin konden ze als vrije burgers leven. Tenslotte werd hij
zelfs verheven tot caballero, tot edelman. Daarmee was hij een van de zeer
weinige indianen die door de Spaanse koning in de adelstand zijn verheven.
D3380: Een leguaan en een paar hele grote kraaien.
D3383: In dit overblijfsel van een hut hebben we
(wel wat laat) ontbeten. Julio had van alles meegenomen en dat was best wel
goed. Maar we hebben er maar weinig van gegeten want het was zo ontzettend heet
dat zelfs Rianne een doek op haar hoofd had gedaan tegen de zon. En er waren
enkelen die veel last van hoofdpijn hadden. Maar het blijft een geweldige
belevenis om dit mee te maken en te zien. Je waant je terug in de oertijden van de wereld.
D3386: Terug op het vasteland hebben we nog even
heerlijk gezwommen in een bron met sterk zwavelhoudend water, in de schaduw van
de bomen. Erg lekker na die hitte, helaas hebben we er geen dia's van.
Vlak voor La Descubierta bevindt zich hoog boven het meer, tegen een rotswand,
een erfgoed van de Taino's: rotstekeningen, Las Caritas - de gezichtjes -
genaamd. De schilderingen worden beschouwd als beeltenissen van goden. Deze plek
wordt ook wel El Trono de Enriquillo genoemd, 'de troon van Enriquillo'.
De legendarische cacique zou hier zijn lievelingsplekje hebben gehad. Deze dia
geeft daar een goed beeld van.
D3388: Hier een kijkje vanaf de weg op Las Caritas,
in de grot onder de stenen. Het was wel even klimmen om er te komen. Er liep nu
eenmaal niet eenvoudig een autoweg langs.
D3389: Tenslotte zijn we helemaal doorgereden naar
het westen tot aan de Haïtiaanse grens bij het plaatsje Jimani. Over de grens in
Haïti ligt deze markt die we hier op de achtergrond zien. Ook hier was het
volgens de meisjes erg warm. Op de volgende (en laatste) dia is te zien dat we
op die markt nog even hebben rondgelopen. En daarmee zijn we dus ook echt in
Haïti geweest. Na een lange en warme rit langs de zuidkant van het Lago
Enriquillo (en dus langs de noordkant van het Sierra Baoruco National Park, waar
we tot op heden nooit zijn geweest, helaas) kwamen we tenslotte weer terug in Barahona.